Even uitwaaien. Een wandeling langs de zee, zij neemt mij mee, doet even alles vergeten en laadt mij op.
Dat kan aan een Hollands strand zijn, het liefst met een stevige bries. Nog liever in Schotland, waar ik mijn hart aan de Hybriden verloren heb, of in Indonesië, waar ik kennis maakte met nog meer blauw water en de pracht en praal met het intense diepe blauw van de onderwaterwereld, waar de zon in allerlei kleurschakeringen doorheen fonkelt.
De kracht van de elementen, de oneindigheid, het opspattende water slepen mij mee en dat is wat er op dat moment telt. Die overweldigende schoonheid.
De herinneringen aan ontdekkingstochten, af en toe opschrikkend van het spattende water, komen met regelmaat terug in de huid van mijn werk.
Weer even de verwondering ervaren van de reflectie van licht op een ogenschijnlijk kalme zee. Kalmte die ruwe verweerde rotsen omsluit. Beweeglijk en toch in diepe rust; verstilde momenten die ik koester.
